De Decembermaand

Ze had ‘s morgens de krant uit de bus gehaald, maar ze had zich daarbij totaal verloren gevoeld. De straat was nog stil en donker geweest. Iedereen zat thuis en vond daar de warmte. Zij kon haar draai niet meer vinden. Binnen niet, buiten echter ook niet meer. De afgelopen maanden waren verstreken en met enige moeite had ze een klein beetje structuur in haar leven aan kunnen brengen, maar het scheen in deze maand niet meer te werken. Op deze leegte had ze zich niet voor kunnen bereiden. De decembermaand was zwaar. Ik hoorde haar verhaal aan en ik werd me gewaar van een herinnering. Jaren geleden brak, na 9 maanden gemis, ook voor mij december aan. Ik dacht toen dat de leegte al een beetje begon te wennen. Ik dacht dat het rouwproces al een deel van mij geworden was. Ik zou net als ooit, weer van de decembermaand genieten en net als mijn kind, dat er niet meer was, Sinterklaas vieren en om de kerstboom dansen. Hoe had ik het kunnen bedenken… De cadeautjes van de Sint voelden kaal. De lichtjes bleken op halve kracht te branden en de kaarsjes flakkerden maar een klein moment. De kerstboom kon z’n draai niet vinden en de jaarwisseling kroop liever onder de dekens, om vooral niet gezien te worden. De tijd had mijn wonde niet geheeld. Ik dacht dat het min of meer wel ging, maar december werd de maand, waarin het me duidelijk werd, dat het verweven van gemis een weg was, dat soms vanzelf gaat, maar soms ook totaal niet. December is een maand, waar huiselijkheid warm wordt omarmd. Waar de gezelligheid een hoofdrol speelt en waar verbinding gevierd wordt… Hoe heftig en confronterend is de lege stoel, de lege plek… de afwezigheid van de persoon die niet meer lijfelijk aanwezig is. Zullen wij een extra lichtje branden, voor alle mensen die ons ontvallen zijn? Zullen wij ons via dit vlammetje verbinden en elkaar troostend, kracht en sterkte wensen?