Wanneer is de pijn voorbij?

Wanneer is de pijn voorbij? Wanneer merk je, dat het leven z’n draai weer vindt? Wanneer is het moment daar, dat je verder wilt en de toekomst weer verwelkomt? Wanneer is het gemis uiteindelijk verweven? Op deze vragen kunnen geen exacte antwoorden gegeven worden. De uitkomst is namelijk per persoon verschillend. Ook al zou je graag geholpen worden met een tijdsaanduiding. Ook al zou je graag een medicijn willen slikken, zodat de pijn niet meer gevoeld hoeft te worden. Het is niet aan de ander, een antwoord voor jou aan te dragen. Er zijn regels en wetten, die aangeven dat er een bepaalde rouwperiode in acht genomen kan worden, maar dan is dat omdat er puur wetenschappelijk naar gekeken is. Je bent als mens echter geen wetenschappelijke constante en hebt tijd nodig om hier je eigen wet te gaan schrijven. Het kan zelfs voorkomen, dat je het verlies en de leegte eerst jaren voor je uitschuift, omdat je deze heftige ervaring nog niet aankunt of er niet extra bij kunt hebben. Mijn moeder overleed een half jaar, nadat mijn dochter overleed. In een sneltrein tempo was haar gezondheid achteruitgegaan en was ze van een sterke, krachtige vrouw overgeleverd aan zorg en verzorging. Haar lichaam was op en ze stierf onverwacht snel. Zonder dat ik het in de gaten had, verstopte ik dit overlijden in een groot papier, met een rood lint erom en zette het op de achterste plank van mijn hart. Ik kon het er niet bij verwerken. Ik kon het niet aan. Verstandelijk beredeneerde ik dat het voor haar goed was en mijn eigen emoties schoof ik weg. De jaren verstreken en ineens uit het niets, kreeg ik last van mijn kies. Pijn. Last van mijn lichaam. Pijn. Het was tijd. Het werd tijd om het lint weer los te maken. Het papier viel er meteen af. Daar lag het gemis van mijn moeder voor mij. Ik had het weg kunnen schuiven, maar niet kunnen laten verdwijnen. Ik nam de leegte, die zij achter had gelaten, tot me. Vele tranen mochten eindelijk stromen. Het voelde eerst weer rauw en als een open wond, maar ik stond mezelf toe om het te mogen voelen. Verlies, gemis en leegte, begeleiden de wegen, die nooit hun bestemming bereiken, maar die je als mens steeds uitnodigen een keuze te maken, hoe je de toekomst weer in wilt vullen. Wanneer dat weer kan, is per persoon verschillend.